Urządzenia liczące znane są nam od bardzo dawnych czasów. Pierwszy jest znany nawet z czasów starożytnych a jego system był oparty na zespole kół zębatych. Od tego czasu wszystko się powoli rozwijało. W wieku XIX została zbudowana maszyna analityczna będąca programowalnym protokomputerem. Program napisała dla tej maszyny Ada Lovelace, która jednocześnie została pierwszą programistką w historii. To dało szansę na rozwój świata elektroniki cyfrowej. Z kolei późniejsze wynalezienie architektury von Neumanna umożliwiło przechowywanie programów komputerowych w pamięci operacyjnej komputera wraz z danymi. Pierwsze istniejące programu musiały być składane bezpośrednio pod konkretną maszynę. Każdy model używał innego zestawu komend. W późniejszych latach konstruowanie programów zaistniała możliwość wpisywania instrukcji w formacie tekstowym z wykorzystaniem zapisu symbolicznego zamiast numeru rozkazu. W pierwszej połowie XX wieku został stworzony pierwszy język programowania wysokiego poziomu, gdzie programiści mogli bezpośrednio formułować wyrażenia matematyczne. W początkowych latach programy były wprowadzane do pamięci komputera za pomocą kart dziurkowanych lub papierowych taśm. Dopiero pod koniec lat sześćdziesiątych pojawiały się urządzenia do elektronicznego przechowywania informacji. W dawniejszych czasach komputerowe były dostępne tylko dla wąskiej grupy osób. Dopiero gdy stawały się one tańsze oraz lepsze większość ludzi miała do nich łatwiejszy dostęp.