Proces pisania aplikacji jest długi i zawiły. Mimo, że użyłam słowa „pisanie”, wiele wspólnego z pisaniem tekstu to nie ma (no, może, jeżeli przeczytamy wiersze z nurtu „poezja konkretna”, odnajdziemy jakieś powiązania). Zmorą dla programistów jest wiele rzeczy, jak błędy aplikacji z których korzystają (IDE potrafi „wysypać się” zanim zapiszemy projekt lub skompilujemy go) czy krótka pamięć i konieczność szukania w podręcznikach lub w Internecie (pracując długi czas nad jednym aspektem można zapomnieć naprawdę podstawowych manewrów). Jednak największą bolączką są błędy popełniane właśnie przez nich. Literówka, zapomniany znaczek, średnik czy przecinek, zastąpienie przecinka kropką i na odwrót. Takie chochliki drukarskie, znane pisarzom nie są dla nich niczym strasznym – sens, mimo, że zamiast przecinka pojawia się kropka a zamiast „e” – „a” jest zachowany. W programowaniu nie ma tak kolorowo. Jeżeli zakończymy instrukcję dwukropkiem („:”) a nie średnikiem („;”), cały program legnie w gruzach. Nie będzie sytuacji, że komputer uzna „tu pewnie miał być średnik, jaki ten programista roztrzepany”. Nie, będzie za to „źle, źle, źle, nie działa”. Niektóre języki programowania (te bardziej popularne i „cywilizowane”) podają linijkę w której błąd wystąpił i jego komunikat, więc łatwo wyśledzić, gdzie ów problem wystąpił, jednak nie zawsze to pomaga. Nierzadko jedyny komunikat to „wystąpiła stała, oczekiwano zmiennej w linii sto czterdzieści pięć”.